_Που είσαι ?
_Κάθε νύχτα στ όνειρα σου ….
_Έρχονται μορφές και χάνονται, βλέπω δέντρα παράξενα και ποτάμια πράσινα και νοιώθω έναν αέρα δυνατό ..και ακούω ανάσες και ψίθυρους …και το πρωί ξυπνάω …..ακίνητος…..
_Φοβάσαι?
_Φοβάμαι …έμαθα να φοβάμαι , κάποια χρόνια πριν, εκείνη τη μέρα που σταμάτησε ο χρόνος και έσπασε η σιωπή…
_Ήρθα για να μη φοβάσαι ….έρχομαι για να μη φοβάσαι ….
_Γιατί δε σε αναγνωρίζω?
_Κρύβομαι …..μόνο να με νοιώσεις μπορείς…..
_Θέλω να σε δω…….
_.......
_Μη γελάς ..θέλω ….θέλω να σε καταλάβω και να κοιτάξω το βλέμμα σου…
_Δεν μπορείς
_Πως το ξέρεις?
_Σε δοκίμασα…..δεν μπορείς, δεν μπορείς να διαβάσεις τα σημάδια,
Είσαι απλός, δεν αναγνωρίζεις, δεν προσπαθείς και δεν αφήνεσαι ……γι αυτό φοβάσαι ….δεν αφηνεσαι στα πέπλα μου, δε γίνεσαι νύχτα και δεν ταξιδεύεις ….έπαψες να το κανείς χρονιά πριν…τα στράγγιξες τα όνειρα και κούρσεψες την ελπίδα…βουτάς στα ποτάμια των αισθήσεων και δεν αφηνεσαι ……χάνεις τα χρώματα , τους ήχους, την αλήθεια ……. Ψάχνεις τον αέρα ….να γεμίσει τα πνευμόνια σου, να νοιώσεις , ότι είσαι δυνατός ……..Ψάχνεις την κραυγή να σε κατατάξει υπαρκτό σημείο αυτού του κόσμου….. Ζω , ζω!!! αυτό λες και με χάνεις…..Λες εδώ είμαι και εξαϋλώνομαι ……
_Μείνε και εσύ…..
_....
_Πάλι χαμόγελο?
_Βλέπεις τόσο τα φθαρτά που χάνεις την αλήθεια….
_Θυμάμαι τη νύχτα που σε γνώριζα
_Και εγώ…σου είπα « Έλα» και δεν ήθελες να έρθεις….και δεν ηρθες ποτέ…..
_Να έρθω τώρα
_Μη μιλάς….σιώπησε…μη λες λόγια ….τα λόγια είναι μικροί θάνατοι , έρχονται και φεύγουν…είναι για εκείνη τη στιγμή….Μη λες λόγια…κάνε….
_Ναι…
_Ναι? ….είσαι εκεί και μιλάς ακόμα….. και εγώ πετώ…βεγγαλικό στον ουρανό ψηλά ότι νοιώθω ,αγκαλιά με τα σύννεφα, τα χρωματίζω με φωτιά και γίνομαι σκέψη, ψίθυρος που σβήνει …..αίσθηση…. και σε κοιτώ που είσαι πάντα εκεί και το μόνο που ζητάς είναι να σ ακολουθώ στο τίποτα….
_Φεύγεις?
_Ναι αγάπη μου …Φεύγω….αν μείνω εδώ θα χαθώ μαζί σου…θα μου πριονίσεις τα φτερά και αν δεν πετώ, χάνομαι…..μόνο αντίο έχω για σένα πια …. τίποτα άλλο
_Στα όνειρα μου? Θα χαθείς και από εκεί?
_Όχι… θα είμαι εκείνη η σκιά που δε θ αναγνωρίζεις ποτέ, θα σε πονάει όμως πιο πολύ από όλες……Αντίο ακριβέ μου…..Να ζεις, ν' αγαπάς και να ελπίζεις ...
_Κάθε νύχτα στ όνειρα σου ….
_Έρχονται μορφές και χάνονται, βλέπω δέντρα παράξενα και ποτάμια πράσινα και νοιώθω έναν αέρα δυνατό ..και ακούω ανάσες και ψίθυρους …και το πρωί ξυπνάω …..ακίνητος…..
_Φοβάσαι?
_Φοβάμαι …έμαθα να φοβάμαι , κάποια χρόνια πριν, εκείνη τη μέρα που σταμάτησε ο χρόνος και έσπασε η σιωπή…
_Ήρθα για να μη φοβάσαι ….έρχομαι για να μη φοβάσαι ….
_Γιατί δε σε αναγνωρίζω?
_Κρύβομαι …..μόνο να με νοιώσεις μπορείς…..
_Θέλω να σε δω…….
_.......
_Μη γελάς ..θέλω ….θέλω να σε καταλάβω και να κοιτάξω το βλέμμα σου…
_Δεν μπορείς
_Πως το ξέρεις?
_Σε δοκίμασα…..δεν μπορείς, δεν μπορείς να διαβάσεις τα σημάδια,
Είσαι απλός, δεν αναγνωρίζεις, δεν προσπαθείς και δεν αφήνεσαι ……γι αυτό φοβάσαι ….δεν αφηνεσαι στα πέπλα μου, δε γίνεσαι νύχτα και δεν ταξιδεύεις ….έπαψες να το κανείς χρονιά πριν…τα στράγγιξες τα όνειρα και κούρσεψες την ελπίδα…βουτάς στα ποτάμια των αισθήσεων και δεν αφηνεσαι ……χάνεις τα χρώματα , τους ήχους, την αλήθεια ……. Ψάχνεις τον αέρα ….να γεμίσει τα πνευμόνια σου, να νοιώσεις , ότι είσαι δυνατός ……..Ψάχνεις την κραυγή να σε κατατάξει υπαρκτό σημείο αυτού του κόσμου….. Ζω , ζω!!! αυτό λες και με χάνεις…..Λες εδώ είμαι και εξαϋλώνομαι ……
_Μείνε και εσύ…..
_....
_Πάλι χαμόγελο?
_Βλέπεις τόσο τα φθαρτά που χάνεις την αλήθεια….
_Θυμάμαι τη νύχτα που σε γνώριζα
_Και εγώ…σου είπα « Έλα» και δεν ήθελες να έρθεις….και δεν ηρθες ποτέ…..
_Να έρθω τώρα
_Μη μιλάς….σιώπησε…μη λες λόγια ….τα λόγια είναι μικροί θάνατοι , έρχονται και φεύγουν…είναι για εκείνη τη στιγμή….Μη λες λόγια…κάνε….
_Ναι…
_Ναι? ….είσαι εκεί και μιλάς ακόμα….. και εγώ πετώ…βεγγαλικό στον ουρανό ψηλά ότι νοιώθω ,αγκαλιά με τα σύννεφα, τα χρωματίζω με φωτιά και γίνομαι σκέψη, ψίθυρος που σβήνει …..αίσθηση…. και σε κοιτώ που είσαι πάντα εκεί και το μόνο που ζητάς είναι να σ ακολουθώ στο τίποτα….
_Φεύγεις?
_Ναι αγάπη μου …Φεύγω….αν μείνω εδώ θα χαθώ μαζί σου…θα μου πριονίσεις τα φτερά και αν δεν πετώ, χάνομαι…..μόνο αντίο έχω για σένα πια …. τίποτα άλλο
_Στα όνειρα μου? Θα χαθείς και από εκεί?
_Όχι… θα είμαι εκείνη η σκιά που δε θ αναγνωρίζεις ποτέ, θα σε πονάει όμως πιο πολύ από όλες……Αντίο ακριβέ μου…..Να ζεις, ν' αγαπάς και να ελπίζεις ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου