Δε θυμαμαι πια ηταν η πρωτη φορα που το άκουσα αλλα αν θα επρεπε να διαλέξω ενα αυτοβιογραφικο τραγουδι ....θα ηταν αυτο ........
Απο εκεινη την πρωτη φορα μου αρεσε...αλλα λιγα χρονια μετα απεκτησε εκεινο το νόημα που δημιουργει ενα κόμπο στο λαιμο και φερνει δάκρυα στα ματια......
Ειναι ενα υπέροχο τραγουδι...
απο το Γκαζι και το Ροδον, με την Αλκηστη σε συγκλονιστικες ερμηνειες, στο απωγειο της με τις συνεργασιες της με τον Κραουνακη και τη Νικολακοπουλου,
στην Ακροπολη, μια νυχτα με πανσεληνο, στης Χαρούλας το λυγμο αλλα και στη Σκοπελο, σε μια συναυλια της, καλοκαιρι, με ενα αερακι να ταξιδευει τη μουσικη πανω απο τα κύματα..
αλλα και στο Στελιο Ροκκο να το ερμηνευει με κρουστα πανω σε μια πιστα, ετσι απλα και λιτα...
Μουσική: Goran Bregovic
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν
Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια
Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου