"Ακουγεται σαν μωρο που κλαιει " ετσι μου ειπε η Χριστινα που ακουσε να περναει μεσα απο τα παραθυροφυλλα μου την ωρα που μιλουσαμε στο τηλέφωνο......
Σταθηκα στο παραθυρο διπλα....
Κατι θελει να μου ψιθυρισει .....αφουγκραστηκα .....
Κατι θελει να μου πει.....ετσι που ερχεται μανιασμενος ξανα και ξανα αυτο το πρωϊνο...
Στριφογυριζω μες το σπιτι κανοντας διαφορα ...αλλα ξαναγυριζω στο παραθυρο....
Αναμεσα στα δεντρα , κουνωντας τα κλαδια....
Στα ρουχα των περαστικων.....
Κατι θελει αποψε να μου φερει .......
Θ αναψω το τζακι , θα βαλω μια κουπα ζεστο καφε .........
Μιλησε μου ...
Μπορεις να μου εξηγησεις αυτον τον ξαφνικο θυμο?
Οπως μου ειπες εκανα....
Δεν φρεναρα πουθενα τη ζωη μου ....
Συνεχιζω...Νοιωθω .... Υπαρχω...
Γιατι θυμωνεις τοσο?
Μηπως γιατι εσυ δεν μπορεις?
Μηπως τελικα γιατι εσυ φοβασαι να υπαρχεις ...να ονειρευτεις .... να νοιωσεις....
Θα φυσσαει και εκει ο ιδιος ανεμος
Θα σου σηκωνει την καπαρντινα και θα σου ανακατευει τα μαλλια...
Ακουσε τον ...Αφουγκρασου....
Κατι θα εχει να ψιθυρισει και σε σενα αυτο το πρωϊνο........
2 σχόλια:
Ax ρε μπουμπού... ο άνεμος δεν μεταφέρει τίποτα πια εκτός από σκόνη και CO2... Όλα τα άλλα είναι δημιουργήματα του μυαλού μας για να αισθανόμαστε καλύτερα. Κι αυτό το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια ακολουθώντας τα βήματα της ζωής που χαράσσουμε.
παιζει περιεργα παιχνιδια το μυαλο ......αληθεια ειναι αυτο......
Δημοσίευση σχολίου