Επετειο χωρισμου

Τον γνωρισα σε μια ηλικια που πιστευα ακραδαντα στους μεγαλους ερωτες, στα παθη, σε κατι που σε κανει να χανεις τον εαυτο σου και να ζεις μονο επειδη υπάρχει στον κοσμο αυτος...
Εβλεπα τοσο πολυ στην εφηβεια μου, ταινες του Χολυγουντ της δεκαετιας του 50 , εκεινες τις ασπρομαυρες με τη Ριτα Χεηγουρθ να κανει στρηπτηζ πετωντας ενα μονο γαντι, τον Χάμφρευ Μπογκαρτ και την Λωριν Μπακολ με το τσιγαρο στα χειλη να ζουν συγκρουσεις, τη Λανα Ταρνερ ξανθια βαμπ να κοιταει με ηδυπαθεια τον Κερκ Νταγκλας που εσφιγγε τα χερια γυρω απο το λαιμο της......Ασπρομαυρα φιλμ που μιλουσαν για αυτοκαταστροφικους μεγαλους ερωτες.....τετοιον λαχταρουσα να ζησω....

Τον γνωρισα σε ενα σκασιαρχειο απο τα Ιταλικα με μια φιλη, οταν αποφασισαμε να παμε βολτα σε ενα συνοικιακο παρκακι ..τον ειδα απεναντι μου με ενα μπουφαν perfecto , τζην παντελονι και μια μπυρα Αμστελ στο χερι και νομιζω οτι τον ερωτευτηκα με την πρωτη ματια.....Τι ειδα στο βλεμμα του? Αναιδεια αλλα και μια διαχυτη μελαγχολια και απομονωση ......Ημουν μολις 19, ηταν καπου 20 ........
Αστειες ηλικιες....
Ηταν ο αγνωστος του παρκου , αλλα τυχαια γνωστος γνωστων της φιλης μου και εγω επεμενα να τον γνωρισω......ετσι και εγινε......

Μαζι του εζησα τοσα, οσα δεν πιστευα........πολλες πρωτες φορες......μεγαλωσαμε μαζι μια μεταεφηβεια με εντασεις και παθος , τουλαχιστον εγω ετσι ηθελα να το ζω.
Εχω αυτο το χαρισμα η ελαττωμα , φερνω τις καταστασεις στα μετρα μου....
Μειναμε μαζι εφτα χρονια , ενα περιεργο ζευγαρι για γνωστους και φιλους ......

Ηταν το αγορι που ερωτευτηκα τρελλα , που με παρεσυρε σχεδον παντα σε μια πραγματικοτητα εξω απο την καθημερινη μου, σε μια περιοδο της ζωης μου, που παρολο που ημουν τοσο ερωτευμενη , ημουν ταυτοχρονα και τοσο δημιουργικη για τον εαυτο μου....Δουλευα, σπουδαζα, και διασκεδαζα με ολες μου τις δυναμεις , τα εκανα ολα και ακουραστα θυμαμαι , το 24ωρο δε μου εφτανε.....ηθελα να εχω και αλλο και αλλο.
Ηταν εκεινος που λιγο πριν χωρισουμε σκεφτομουν οτι θα μπορουσα να τον φανταστω συζυγο μου....Ομως χωρισαμε.....

Πονεσα παρα πολυ ...δεν μπορουσα να ζησω πιστευα χωρις αυτον και αυτο με σκοτωνε.....περασα καποιους μηνες πολυ ασχημους...εψαχνα να βρω αιτιες, λαθη μου (παντα), τι δεν εκανα καλα και τον εχασα, εψαχνα να βρω νοημα να ζω και δεν μπορουσα να βρω καποιο.....τιποτα, αφου ελειπε αυτος....
Θυμαμαι νυχτες με βλεμμα καρφωμενο στο ασπρο ταβανι και τελεια αρνηση για τα παντα, ουτε ο υπνος με ηθελε συντροφια, θυμαμαι ενα σωμα κουρασμενο και ενα μυαλο να αρνειται να ησυχασει.....ελειπε εκεινος και ελειπε το νερο, το φως, η τροφη ολα...
Ημουν στα ορια της καταθλιψης......
Αλλα μια μερα , γυρισε ο διακοπτης και ειπα οτι εδω δεν ειναι Χολυγουντ της δεκαεταιας του 50 και ο εν λογω δεν ηταν κανενας ηρωας του σεληλόηντ , ουτε εγω η μοιραια ντιβα........

Ολα ηταν απλα και δεδομενα...
Ενας δεσμος , δυο νεα παιδια, απειρα, που εκαναν τα παντα για πρωτη φορα και ισως και να ερωτευτηκαν με τη δυναμη που τους εδινε εκεινη η εποχη....
Δε μετανοιωσα ποτε που τον γνωρισα που τον ερωτευτηκα, που εζησα μαζι του ολα οσα εζησα..μαζεψα εμπειριες, ζωντας μια περιοδο της ζωης μου πατωντας μονιμα γκαζι ...
απλα σημερα ξερω πια, ποσα περισσοτερα ζητουσα απο αυτον ...τι ρολο του εδινα παντα να παιξει, που μπορει και να μην ειχε ποτε φανταστει .....και που τελικα δε θα μπορουσε ποτε να παιξει
ακομα τον θυμαμαι γλυκα και ξερω οτι πιθανοτατα θα ειναι ευτυχισμενος σημερα με την οικογενεια που δημιουργησε......

κατι τετοιες μερες αν κοιταξω το ημερολογιο και το θυμηθω τοτε θα σκεφτω πως χρονια πριν αυτη η ημερομηνια σημαινε οτι το επομενο καλοκαιρι μαζι του δε θα ερχοταν, οι κοινες διακοπες θα ηταν απλως παρελθον ......και χαιρομαι που ειναι ενα γλυκο συναισθημα νοσταλγιας αυτο που εχει μεινει .....ετσι κι αλλιως .....

οι παληες αγαπες πανε πάντα στον Παραδεισο