"κρατησε με για οσο μπορεσεις"

«Για σένα στις επιθυμίες μου

Λόγος δεν έγινε ποτέ

Δεν σε προέβλεψαν ποτέ

Τα όνειρά μου

Οι προαισθήσεις μου

Ποτέ δεν σε συνάντησαν

Ούτε η φαντασία μου

Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή

Σ’ εξακριβώνω μέσα μου

Ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα»

κικη δημουλα

Εγιναν ολα τοσο φυσικα , που ουτε εγω το ειχα πιστεψει οτι θα μπορουσε ποτε να ειναι ετσι ευκολο.....
Το χερι μου μεσα στο χερι σου και ο τροπος που περπατουσαμε αργα σε εκεινη τη μεγαλη αμμουδερη παραλια...
Εμπαινε το φθινοπωρο και ο καιρος ηταν μουντος, σχεδον θλιμμενος........
"Θλιψη" σου ειπα το πρωι που ανοιξα τα ματια μου
"Ρομαντισμος" μου απαντησες
.......
'γιατι να ειμαστε τοσο διαφορετικοι' , σκεφτηκα
και μετα αμεσως...'αλλα και τοσο ιδιοι'

σηκωθηκα αργα και με μια ανεπαισθητη κινηση τραβηξα το σεντονι να τυλιξω τη γυμνια μου
γυρισα και σε κοιταξα που χαμογελουσες
"με ντρεπεσαι , μωρο μου?"
"ναι" απαντησα αυθορμητα και αφησα το σεντονι να πεσει

περπατουσα προς το μπανιο και ηξερα οτι το βλεμμα σου με παρακολουθουσε, τις κινησεις του κορμιου μου .....ανατριχιασα γιατι θυμηθηκα το προηγουμενο βραδυ...μπηκα στο μπανιο και κοιταχτηκα στον καθρεφτη ........ανοιξα το νερο και περιμενα να ερθει λιγο και το ζεστο .......
'παει και αυτο το καλοκαιρι' σκεφτηκα

αισθανθηκα τα χειλη σου στο πισω μερος του λαιμου μου και την ανασα σου να μου ψιθυριζει "μαζι σου μωρο μου", τα χερια σου τυλιχτηκαν στη μεση μου και σε κοιταξα.........δε μιλησα..........

φορεσαμε τα τζηνς και παπουτσια αθλητικα περιπατου, φουτερ , εγω ενα πιο κολλητο και μπουφαν ελαφρα και ξεκινησαμε αυτον τον περιπατο, διπλα στο κυμα, με ενα ψιλοβροχο και μια συννεφια.
απο τη φυση μου περπαταω γρηγορα, μαλλον καταλοιπο των αγωνων ταχυτητας που επαιρνα μερος η ισως και της ανυπομονης φυσης μου.....να τρεχω, να βιαζομαι, να τα προλαβω ολα.........

τωρα ηθελα οι στιγμες να φευγουν αργα, να σταματησει σχεδον ο χρονος, να παγωσει, αισθανομουν ποσο πολυτιμο αγαθο ειναι το τωρα.......η σιωπη .....το χερι που κραταει ενα αλλο χερι και ειναι τοσο μαγικο αυτο το απλο κρατημα.......

περπατουσαμε και κανεις δε μιλουσε, αλλωστε τοσα ειχαμε πει που ισως εμεις οι δυο πια θα επρεπε μονο να αγγιζομαστε.........ειναι η μονη μας αναγκη, η επιτακτικη ....η σιωπη και το αγγιγμα.....η βροχη, η θλιψη, ο ρομαντισμος.......ολα μπερδευτηκαν γλυκα ..........

'μονο κρατησε με για οσο μπορεσεις' σκεφτηκα και συνεχισα με μικρα βηματα τη βολτα διπλα σου .....