....ματια γεματα θλιψη...

Την κοιταζε , ετσι καθισμενη στην πολυθρονα απεναντι του, με το προσωπο κρυμμενο στα χερια της.....και τους λυγμους να πλανταζουν το κορμι της
Τοσο μικροκαμωμενη και λεπτη σχεδον ευθραυστη

Ετρεμε και αυτος , ηξερε πως αν σηκωνε τα ματια της και τον κοιταζε, αν καθρεφτοζοταν για λιγα μονο δευτερολεπτα στις πρασινες λιμνες της, θα λυγιζε......

Και δεν επρεπε να λυγισει

Επρεπε να φυγει .....Να γυρισει να κανει τρια βηματα, ν ανοιξει την πορτα και να φυγει ........δεν αντεχε να τη βλέπει να κανει και αλλα λαθη.....Ηταν πληγωμενη και το ηξερε απο εκεινη την πρωτη κουβεντα που εκαναν .....το καταλαβε οταν του ειπε
"Θέλω να σου πω σ αγαπω.... με αφηνεις; Θελω να σου πω σ αγαπω και να δω πως θα μου φανει ; "

Τον ειχε παραξενεψει αλλα την αφησε ...και βρεθηκε να τον κοιταει στα ματια με εκεινο το βλέμμα πληγωμενου ζωου και να του λεει "Σ αγαπω "
Και την ερωτευτηκε το επομενο δευτερολεπτο.........

Επεσε στην παγιδα της .........Το μονο που ηθελε ηταν να την κανει καλα .....να γιατρεψει τις πληγες της , να την κανακεψει και να της δωσει τα παντα ........να την πεισει οτι κανεις και τιποτα δε θα την πληγωνε πια ,γιατι θα ηταν παντα αυτος εκει........

Επαιξε και εχασε.........εκεινη εζησε κοντα του, χαμογελαγε , ετρεχε , επαιζε και παντα μα παντα οταν τον κοιταζε εβλεπε στα ματια της μια σκοτεινια .........δεν μπορουσε να τη λυτρωσει , δε μπορουσε να βρει το κλειδι να ξεκλειδωσει το λαθος.......
Ακομα και οταν την ειχε στην αγκαλια του και τον κοιταζε την ωρα που εκαναν ερωτα....το εβλεπε.........δεν εφευγε η θλιψη ..........

Ποτε δεν του ειχε πει .......δεν ηξερε το παρελθον της .....Στην αρχη δε ρωτησε και εκεινη δε θα του ελεγε, το ειχε καταλαβει ...ομως μετα, μετα γινοταν ολο και πιο επιμονος να τη ρωτα και εκεινη απεφευγε και αλλαζε κουβεντα....καμμια φορα τον κοιταζε και του χαμογελουσε και του ελεγε
«Πριν απο σενα το τιποτα»
Και ομως αυτος το εβλεπε οτι το πριν απο αυτον ηταν «Τα παντα»......


Την κοιταξε παλι .........δεν ειχε σηκωσει το βλεμμα της .......ενα κουβαριασμενο γατακι.........φορουσε εκεινο το λευκο νυχτικο και αξαφνα τη φανταστηκε λιγες ωρες πριν ,πως ξετυλιγε το κορμι της πάνω στο δικο του, τα μαλλια της που χαϊδευαν την πλατη του και τα χειλη της που του ψιθυριζαν ερωτολογα........του ελεγαν παντα οτι ηθελε ν ακουσει απο αυτην.....και μετα παλι εκεινο το βλέμμα .............

Πισω της το φως εμπαινε απο το παραθυρο με την τραβηγμενη κουρτινα ........

«Θεε μου γιατι ;» σκεφτηκε

Εκανε τρια βηματα , εκλεισε την πορτα πισω του και περπατησε τον αδειο διαδρομο προς την εξοδο . ....Ηξερε πως εκεινη δε θα εκανε καμμια κινηση να τον σταματησει

ΤΕΛΟΣ

(Καθε ομοοιοτητα της δημοσιευμενης ιστοριας με προσωπα ή καταστασεις ειναι εντελως συμπτωματικη ....)